Οι μυκόρριζες απαντώνται σε πολλά περιβάλλοντα και η οικολογική τους επιτυχία αντανακλά ένα υψηλό βαθμό ποικιλίας των γενετικών και φυσιολογικών ικανοτήτων των ενδόφυτων μυκήτων. Ως μυκόρριζα ορίζεται η συμβιωτική σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα σε ένα μεγάλο εύρος φυτικών ειδών –συμπεριλαμβανομένων των αγγειόσπερμων, γυμνόσπερμων, πτεριδόφυτων και ορισμένων βρυόφυτων- και μιας ομάδας μυκήτων, περίπου 6.000 είδη των τάξεων Glomales (Glomeromycota), Αscomycotina και Basidiomycotina έχουν καταγραφεί ως μυκορριζικές και η εξέλιξη των μοριακών τεχνικών κάνει τον αριθμό αυτόν να αυξάνεται συνεχώς. Η συμβίωση αυτή αναπτύσσεται στις ρίζες του φυτού, όπου ο μύκητας αποικεί την περιοχή του αποπλάστη και τα κύτταρα του φλοιού, ώστε να εξασφαλίσει πηγή άνθρακα που αποσπά από το φυτό. Η συμβολή του μύκητα στη συμβίωση είναι περίπλοκη, αλλά ένα μεγάλο κομμάτι αφορά τη μεταφορά θρεπτικών συστατικών, κυρίως φωσφόρου, από το έδαφος στο φυτό. Επίσης, η συμβιωτική σχέση ενισχύει την αντίσταση του φυτού στο βιοτικό και αβιοτικό στρες. Οι ωφέλιμες επιδράσεις της δενδρόμορφης μυκορριζικής συμβίωσης συμβαίνουν ως αποτέλεσμα ενός περίπλοκου μοριακού διαλόγου ανάμεσα στους δύο συμβιώτες. Η εξέλιξη αυτής της εξαιρετικά συμβατής σχέσης απαιτεί τη συνεργιστική κυτταρική και μοριακή διαφοροποίηση και των δύο συμβιωτών, προς το σχηματισμό εξειδικευμένων διεπιφανειών (interfaces) μέσω των οποίων πραγματοποιείται μεταφορά θρεπτικών συστατικών και προς τις δύο κατευθύνσεις.

Η συμβίωση αυτή αποτελεί τον εξελικτικό πρόδρομο των περισσότερων αμοιβαίων (mutualistic) σχέσεων ανάμεσα σε φυτά και μικροοργανισμούς.

Για να περιγραφεί επιστημονικά η συγκεκριμένη σχέση, χρησιμοποιείται η λέξη mycorrhiza. Ο De Bary, στον οποίο αποδίδεται η εισαγωγή του όρου, χρησιμοποίησε τον όρο για να δηλώσει την κοινή διαβίωση παράσιτου και ξενιστή καθώς και των σχέσεων κατά τις οποίες οι οργανισμοί προφανώς βοηθούν ο ένας τον άλλο. Μπορεί να γίνει κατηγοριοποίηση των μυκορριζικών σχέσεων σε διάφορους τύπους, ο κυριότερος των οποίων είναι η δενδρόμορφη μυκόρριζα. Ο όρος συμβίωση (μικροοργανισμών και φυτών) χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον Albert Bernhard Frank το 1885 ως ένας ουδέτερος όρος ο οποίος δε δήλωνε παρασιτισμό, αλλά βασιζόταν στη συνύπαρξη ανόμοιων οργανισμών. Η σπουδαιότητα της συμβίωσης στην εξέλιξη των ευκαρυωτικών κυττάρων των φυτών, των ζώων, των βακτηρίων και των μυκήτων διατηρεί αμείωτο το ενδιαφέρον τα τελευταία έτη.

Η συμβίωση σε επίπεδο πιο σύνθετων οργανισμών αποτελεί κανόνα και όχι εξαίρεση. Οι αμοιβαίως επωφελείς σχέσεις μεταξύ οργανισμών, όπως αυτές μεταξύ φυτού και μύκητα (μυκόρριζες), διαδραματίζουν σπουδαίο ρόλο τόσο στα φυτικά οικοσυστήματα, όσο και στα αγροοικοσυστήματα.